หานอี้เฟย ภัณฑารักษ์เหนือเวลา

เสียงลมหวีดหวิว หานเจี่ยหลิงวิ่งมาตามทางที่รกทึบ ไม่รู้แห่งหนตำบลใด ในอ้อมกอดมีเด็กน้อยวัยห้าขวบซุกตัวเกาะแน่น ดวงตากลมโตแม้เอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตา หากแต่เจ้าตัวน้อยกลับไม่ยอมให้มีเสียงเล็ดรอด กดปากน้อยลงบนบ่ามารดาราวกับรู้งาน เสียงฝีเท้าและเสียงม้าเร่งเร้าให้ผู้เป็นมารดาเร่งฝีเท้า

ฮูหยินหานวัยสิบแปดปีโอบกระชับลูกน้อยไว้ในอ้อมอก ดวงหน้าขาวเนียนงดงามปรากฏร่องรอยของความหวาดหวั่น หากต้องหนีเฉพาะนางมิอาจลำบาก ด้วยตนมีเวทย์เพื่อต่อสู้อยู่บ้าง แต่เจ้าตัวน้อยของนางต่างหากที่น่าเป็นห่วงด้วยยังเยาว์นัก ทั้งสองมาจนถึงริมฝั่งน้ำ หานเจี่ยหลิงมองดวงใจดวงน้อยก่อนวางร่างเล็กลง นางรู้ว่าหากยังดื้อดึงหลบหนีบุตรชายย่อมได้รับอันตราย ตัดสินใจร่ายเวทย์แห่งการปกปักษ์ของสามีผู้เป็นกุนซือ ดวงหน้าเต็มด้วยหยาดน้ำตา 

"อี้เฟย แม่ทำเพื่อเจ้า ถึงเวลามังกรจะพาเจ้ากลับมา อี้เฟยแม่รักเจ้า" มือเรียวยกวาดยันต์สีฟ้าอันงดงาม ส่องสว่างไปทั่วคุ้งน้ำ เจ้าหนูน้อยสะดุ้งเฮือกหันมองมารดา ดวงตากลมโตตื่นตระหนก ปากแดงน้อยคว่ำเบะก่อนปล่อยโฮ มือเล็กไขว่คว้า เสียงร้องจ้าน้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะเต็มแก้มกลม.."แม่จ้า..แม่..แงๆๆฮึก..อี้เฟยไม่ดื้อ..แม่..อี้เฟยไม่ซน..ฮึก" อักษรตัวสุดท้ายสลักวาดบนอากาศ  เสียงย้ำเท้าอย่างเร่งรีบ บุรุษคุ้นตาถลาวิ่งเข้ามาพร้อมเสียงทักท้วง

"อาหลิง อย่า! พี่เอง!"  เสียงคุ้นหูมาช้าไปเสียแล้ว เจี่ยหลิงหันกลับไปมองร่างของบุตรชายกำลังจะหายไปจากสายตา นางกรีดร้องราวกับจะแตกสลาย สามีนางนามกงซุนหานเฉิงคุนโอบกอดฮูหยินตนแน่น ดวงตาแห่งพยัคฆ์ขาวจ้องไปยังแสงสีฟ้าที่กำลังจางหาย มือหนากระชากหยกนำทางขว้างไปยังแสงสุดท้าย หวังให้ติดตัวเจ้าตัวน้อย 

"ข้าส่งเขาไปแล้ว ท่านพี่ข้าส่งลูกเราไปแล้ว" เสียงร้่ำไห้ใจจะขาด กุนซือหานขบกรามแน่น เพราะตระกูลลั่ว เพราะพวกมันทำให้ครอบครัวต้องพลัดพราก 

"อาหลิง อย่าร้องไห้เขาจะกลับมา เขาต้องกลับมาหาพวกเรา"  แม้ไม่แน่ใจแต่เขาเชื่อว่าอย่างไรเสีย เมื่อถึงเวลาหานอี้เฟยต้องกลับมา อย่างน้อยหยกนำทางและเขาผู้นั่น...ต้องพาบุตรชายกลับมา

.

.

เขาผู้มีดวงชะตาต้องกัน...มังกรทองแห่งบัลลังเมฆา

.

.

.

############